O embruxo de Baiuca. Segunda parte.

13. Na túa opinión, hai algunha relación entre a fascinación polo folclore e a política anticlasista?

A min non me gusta que a miña música se relacione políticamente con nada, eso sí que me parece unha apropiación cultural. Como é o caso do franquismo e como puido ser despois no caso do galeguismo. Non me gusta nin que unha parte nin a outra se apropie de algo porque creo que nos pertence a todxs. Obviamente se o que se quere apropiar de algo está máis preto do pobo pois terá máis relación pero penso que o folclore é de todxs.

14. Unha vez afirmaches: “Na miña forma de compoñer necesito unha pouca de dor” (Revista Metal) Por iso Baiuca naceu da morriña cando te mudaches a Madrid. Ata que punto esta dependencia entre dor e creatividade pode ser tóxica?

Pasoume gran parte da miña vida, esa dependencia entre a dor e a creatividade. Pero por exemplo neste disco penso que xa desaparece, creo que é un disco que non está feito con rabia, ni con dor nin nada. Pero bueno, máis que nada iso o decía porque co proxecto que tiña eu antes fixera un disco bastante luminoso; nunha época na que eu vivía en Santiago, chovía todo o día e estaba pechado na casa. Eu o que quería era sol, playa… quería o contrario do que me estaba pasando. Igual que cando me fun a Madrid quería estar en Galicia. Esa sensación de querer outra cousa, ou de desexar algo que non tes ou que está lonxe, motivábame a facer música, pero creo que neste disco hai un sentimento máis alá diso. Creo que os sentimentos son o que che fan crear algo interesante. Neste caso o mesmo concepto do disco e as imaxes que pasaban pola miña cabeza eran o que me motivaba.

Teresa Ferreiro:
Tamén parece que neste disco as colaboracións, as voces concretamente, parecen ter moita máis presenza que nos anteriores… presenza igual non é a palabra pero sinto que nos anteriores xogas moito máis ca repetición dos sonidos das voces, con samples cortos, mentras que neste a lírica das voces expándese.

Alex Guillán:
Sí, en gran parte hai unha estructuración máis pop, por así decilo. E que, claro, unha vez que teño a oportunidade de traballar con voces de mulleres, non quería perder esa oportunidade de darlle máis valor o que elas facían. Porque ó final o que mola dos samples e que igual pillas unha parte mínima da voz e a manipulas para crear algo novo. Pero cando tes a oportunidade de grabar, de compoñer, de crear unha letra creo que permite ter unha estructura máis clara.

Teresa Ferreiro:
E qué forma de traballo prefieres entre as dúas?

Alex Guillán:
As dúas. Quería facer un disco de samples porque era algo que nunca fixera, apetecíame. Máis basado un pouco na concepción do Hip Hop ou do House dos 80 e 90. Como tiña esa espiña, quería facelo. Nunca traballara en realidade con samples. Parecíame síper interesante e agora o que me apetecía era meterme no estudio, buscar sonoridades concretas cas percusións… En cada momento tes que buscar unmha motivación para evolucionar e aprender algo co que non trataras ata entón. Por exemplo, eu neste proceso de grabacións aprendín un montón e sei o que quero facer para o seguinte disco en cuestións técnicas e o que non. Aínda que todavía non teño o concepto artístico do disco pero sí un coñecemento máis técnico.

15. Os espectáculos en directo acompañados de Aliboria e Xosé Lois Romero teñen un impacto escénico indiscutible pero entendo que é moito máis caro contratar a todos polos festivais. Prefires compartir escenario ou actuar só?

En directo gústame facer as dúas cousas… ir só, non é que non o disfrute a veces pero o que me gusta de verdade e ir con Adrián (Canoura). Cando estamos os dous esas experiencias encántanme, porque son concertos con outro concepto, no que eu podo tocar cancións que normalmente non toco se vou ca banda.

16. Sintes que hai unha diferencia cultural na maneira na que o público reacciona a túa música dependendo do país?

Sí, pero claro é difícil medilo. Por exemplo o concerto en París foi incríble pero había un montón de galegos. Entón claro, estás noutro lugar pero o sentimento é o mesmo. Sí que pasa que vas a sitios moi diferentes que pensas “aquí non vai a haber nadie que se relaciona con isto” pero sempre aparece xente galega.

Teresa Ferreiro:
Hai un galego hasta na Lúa.

Alex Guillán:
Exactamente.

17. Onde te ves en cinco anos?

Non o penso en xeral. Deixome levar e penso só no seguinte proxecto e no que me apetece facer. Sí que me empeza a interesar comezar a traballar de productor para outra xente, é algo que quero experimentar para saír da miña zona de comfort e ver qué tal se me da ou si me sinto cómodo. Como un reto de aprendizaxe.

18. Sinto que cada vez estase a popularizar cada vez máis publicar tema por tema en lugar de esperar a publicar un disco. Existe certa presión para que os artistas o fagades así agora, debido a que cas novas plataformas dixitais está cambiando a maneira na que consumimos música?

Eu non me sentín obrogado nunca a facelo. Cando fixen ˈMisturasˈ por exemplo, foi porque quería dar continuidade a ˈSolporˈ. De feito conviviron o disco e o EP xuntos e agora despois de Embruxo gustoume esa maneira de poder ter un disco largo pero tamén poder experimentar con cousas soltas que igual non queres que aparezan no disco porque non están tan vinculadas co concepto do mesmo. Agora apetéceme seguir esa fórmula.

19. Xa tes un proxecto en mente?

Non, levo varios meses, dende que rematei o disco , sen facer nada. Paréceme tamén necesario. Hai xente que igual non o necesita pero eu necesito desconectar para que cando volva a enfocar unha composición sexa con outra idea na cabeza e dende outro punto de vista. Porque senón acabas un disco e, se o día seguinte te sentas a facer outro, ó final vas facer o mesmo.

20. Podes mencionar algúns dos referentes musicais actuais que che inspiran?

Neste disco os meus amigos. Sen dúbida. As conversacións cos meus amigos foron clave. Por exemplo, Anxo Rodríguez que é o productor de Senra e toca en Novedades Carmiña, tocaba en Nistra con Adrián e foi compañeiro meu de piso, cada vez que teño unha conversación con él musical é súper inspirador. Unha vez pregunteille cal era a clave das súas produccións con Senra e díxome que as conversas que tiñan. Eu creo que as influenzas máis importantes que teño son esas, as conexións que teño con Blanco Palamera, con Sergio Pérez que é quen mestura a miña música… non sei, aprendo moito máis de esas relacións que puidendo escoitar música dos demáis. Tampouco sinto que últimamente esté escoitando moita música. É curioso pero non sei, os meus referentes son os meus amigos.

21. Houbo algo en concreto que che dixeran que fose moi inspirador para ti?

Non sei, moitas veces son as conversas que che motivan a sentarte e a seguir currando. Son como conversas motivacionals pero sen pretender selo. Estás falando con eles e o día seguinte tes ganas de facer música, iso para min é súper inspirador.