Trajedesaliva. Mima
Se hai un xenero da música indie que, en Galiza, deu con algunhas das variables máis personais que se lembran, ese foi a indietrónica, se é que se pode limitar a estes contornos todo o que ofrecen actos de autodescubrimento total como Todo sigue intacto (2002), de Apeirón, e Mima de Trajedesaliva. Este último foi toda unha rareza no seu ano de saída, o 2000.
Entre outras cousas, estamos falando dun grupo vigués que, dende os mesmos nomes dos seus integrantes, invocan ao misterio. Unavena, Mil Dvina e Mon Ninguén son tres dos cinco membros do grupo galego, autores desta obra, de difícil catalogación, na que surcan por ideas, músicas e influencias, que abarcan dende o avant-garde ate o trip-hop, pasando polo krautrock e a propia indietrónica.
Para dar cunha receita tan especial, eles mesmos explican como foi o traballo adicado a compoñer as pezas que conformaron a fisionomía difusa de Mima:
O proceso creativo de Mima durou máis ou menos un ano, durante o que fixemos unha preparación moi minuciosa do que ía ser o disco, tanto musical como esteticamente e conceptualmente.
No momento no que gravamos (1999, 2000) os ordenadores aínda non comezaran a usarse masivamente para producir música. Realmente procedíamos da gravación do noso álbum anterior, O corpo e a cidade, nun minidisc de catro pistas. Foi un xeito de traballar tan precario que obrigou a facer cousas como pre-gravar todo o posíbel nun secuenciador. A continuación, botabas iso en estéreo a dúas das catro pistas que tiñas e logo, o que quixeras engadir. Te a xogabas por ti mesmo, porque tiñas que botalo en directo mentres tocabas. De tolos.
Non obstante, para gravar Mima tivemos primeiro acceso a un estudo con Pro Tools. Non é que aproveitásemos as súas posibilidades, pero si que permitiu gravar cada pista tranquilamente. Esa foi a principal diferenza: poder tomar moito tempo, en lugar de secuenciar tanto, e probar máis cousas coas voces.
Tamén o recordamos como unha gravación moi tranquila. Foi nunha pequena cidade próxima a Cambre, onde, sobre todo, gravou xente popular. De súpeto, un día te atopabas con Mercedes Peón e outros músicos que acabaron sendo a vangarda da música tradicional galega, como Pedro Lamas ou Xosé Lois Romero, e alí estabamos, cargados de sintetizadores baratos, coas nosas frikadas e escuridades, comentando as nosas cousas con eles. A verdade é que o ambiente era xenial.
Dende “Intromisión”, por momentos lembran ao folk sacro que Popol Vuh construíu en en elepés como Hossiana Mantra (1972), atravesado cunha corrente trip-hop serpenteante. Pola súa parte, “Traslúdico” soa baixo parámetros ambient lo-fi, en clave Kosmische alemá, sempre dentro dunha estrutura que lembra ao post-rock outonal que adoitaron a facer grupos británicos dos anos noventa como Bark Psychosis. Neste segundo corte, tamén sobrevoan voces de trazo galaico, nunha representación certamente única da materia máis experimental do que nos ofreceu o pop de vangarda dos anos noventa.
Obseso crónico de la espeleología musical, autor de una treintena de ensayos musicales y miles de artículos, en TiuMag, El Salto o Rockdelux, entre otras publicaciones.
Obseso crónico de la espeleología musical, autor de una treintena de ensayos musicales y miles de artículos, en TiuMag, El Salto o Rockdelux, entre otras publicaciones.