Crónicas do Ciclo Vangal ou a expresión cultural como ben necesario.
Unicamente acompañada polo corno inglés de Benxa e unha pandeireta ocasional, Faia volveu demostrar por que é a figura máis poliédrica dentro da concepción minimalista da tradición musical galega de hoxe en día.
Xa fóra desde os temas do brillante Ao cabo Leirín (2019) ou a través da súa reinterpretación doutros cantos populares, a súa voz mercurial asolagou cada átomo da íntima atmosfera cultivada a través da nocturnidade que se coou por cada unha das vidreiras da impoñente igrexa de San Domingos de Bonaval.
A maridaxe do seu canto doce pero intenso fogueaba emoción en óso cando rozaba co aterciopelado e tímido leito sónico do corno inglés. Beleza outonal en aras da legitimización da reinvención do pasado como portal cara a outras realidades presente-futuras. E neste camiño labrado, a actuación de Faia na primeira edición do ciclo Vangal foi unha faragulla máis nunha viaxe de labirintos coñecidos pero mostrados con ollos novos.
