Hai algo nos cómics de Ana Galvañ que perturba ata o tuétano. Será polo seu desapegada visión da vida en futuro-presente ou por esas cores difuminados que, por momentos, móstrannos seres-holograma, no canto de personaxes tanxibles, pero o certo é que, na súa forma de contemplar a realidade, sempre xorde o xene “black mirror”, que, sinceramente, ela soubo levar máis lonxe aínda, grazas ao seu esmero por conectar a nivel subconsciente cxs lectorxs sen ningunha clase de artificio moralista de fondo.

Quizá isto último poida soar algo tópico, con todo o grao de hipnosis alcanzado viñeta tras viñeta é tan profundo como eses discos de música ambient cos que Klaus Shulze filmaba sinfonías electrónicas futuristas a principios dos anos setenta.
