Das Kapital – Grecia

Antes de que o hip hop foxe caldo de cultivo maior da palabra atrincheirada, o spoken word xa enfiaba o poder do verbo con arroxo crítico nos anos sesenta. Esta clase de padre anárquico do rap topouse co seu envoltorio ideal no impacto do empuxe industrial de grupos como Throbbing Gristle.

De novo unha rama do post-punk británico, no remate dos anos setenta, foi a fonte de iluminación de algo tan difícil de contemplar dentro da tendencia igualitaria do circo pop do novo milenio: un sexteto como Das Kapital. Dende os escombros doentes do capitalismo europeo, na primaveira de 2010, xurde esta banda da capital galega, sobre a que un dos seus membros, Daniel Salgado, explicaba a súa orixe o dez de febreiro de 2012 a Ultrasónica:

Unha vez que decidimos poñer en marcha o proxecto, o seguinte foi ir aclarando que era exactamente o que queríamos facer, sempre a partir do electro punk de “Narcisismo”. Foron, son, meses no que o capitalismo neoliberal tal e como o coñecíamos se descompón, ou está mutando, co correspondente aumento das contradicións de clase e unha cada vez máis presente e maior violencia social. Todo iso, sufrido en carne propia, se vai metendo na idea e de aí que atendamos aos ecos de bandas que expresan ou expresaron o malestar dos tempos: Nine Inch Nails, Einsturzende Neubauten, Faust, Stereolab, Programme… Non se trata tanto de reproducir os seus manierismos sonoros como de comprender o zeitgeist e levalo á música. Iso, unido á poética das letras -en directo facemos unha versión de “First We Take Manhattan” traducida por Leo, que encaixa nunha mirada realista pero apocalíptica- e ao nome del grupo, da nosa sintonía ideolóxica, política e estética. Aunque Daniel ten maior responsabilidade nalgunhas destas eleccións, as decisións son colectivas e asumidas en primeira persoa do plural por Das Kapital.

A nosa semilla remota foi unha homenaxe ao poeta Lois Pereiro. Das Kapital é unha especie de diálogo, ou de dialéctica de remitirnos a nosos clásicos coa a realidade, é unha expresión sonora do desasosego e da violencia estrutural á que estamos sometidas as maiorías sociais no actual contexto histórico. E antes que coma unha resposta a esa situación, nos percibimos o grupo como un síntoma, como un aviso, como unha sinal. É dicir, Das Kapital funciona como unha intensificación da conciencia do perigo inminente.

Desta teima constante por activar os fogóns dunha aliaxe intensa de xeo e fogo xurde Grecia, cima creativa onde, tal como reproducen no seu bandcamp:

No intervalo que afasta o vello que non dá morto do novo que non dá emerxido. Das kapital procura unha furia estratéxica. Sabe dos monstros. Sabe do estado de excepción permanente. Revólvese contra o ditado da convención melódica. Implica o ruído no seu discurso. Asume o erro. É precario. Tatexo. Periférico. Normal. Das Kapital asómase ao perigo da época. Na discordancia dos tempos, actúa. En Grecia, entórnase o futuro. Socialismo ou barbarie, na Terra.

Dende o comezo do disco, xurde unha agresión de frecuencias impoñen sendas de pensamento ballardiano. O fío da navalla derrama a sangue de Cluster en “Intro”, mentres “Demoler” é un manifesto industrial digno dos preceptos máis agresivos da Neue Deutsche Walle, movemento musical xermano inmediatamente posterior ao krautrock. Os baixos retomaban como olivarda tóxica. Se parten na atmosfera, como os berros de dor en “Programa”, materializados en latexos verbais como a «loucura / a interminábel voracidade das nosas mans, / esa intención de atravesarmos / as turbulencias, as almas mortas / a época das consecuencias e esta, / a súa violencia, o seu desconcerto, / este o seu uniforme / no aire escuro en que dorme / a verdade, cando só o perigo salva e as vésporas / transportan o vento do leste, / o sinal / do exilio, as feridas da boca / e esta é a época e esta / a música da época, o seu uniforme, a súa violencia / nega o cárcere e no que é común / ausculta o futuro».

En todos os casos, O Leo deletrea mensaxes cifrados en spoken word cuspidos en código morse. Comunicación de búnquer para tempos distópicos. A violencia son as rodas que moven este pensamento frontal, e así é como se filtra a través da navalla eléctrica de “Tumulto”, canción onde o espírito post-punk atrincheirado asoma en toda a súa plenitude: por medio de letras ás que non farían ascos grupos como Einstürzende Neubauten: «ao fondo do século é o medo / as ruínas da fábrica, a violencia / que implica falar e decidir así / a fin do silencio e o reparto do sensíbel é contra a cadea de produción que deseñamos a pel / que predicimos os espectros / o fogo subterráneo que chama pola toupeira / os signos que anuncian a catástrofe pero non a impiden / e xusto aí o dano mínimo implica incendios / significa incendios».

Pola súa parte, “Unidade” tamén percorre á fría urxencia suicida da mítica formación Alemaña, liderada por Blixa Bargeld, dos anos oitenta ate niveis de “furia estratéxica”.

“Unha desafección permanente” é o que expresa o tema titular do disco. “O punto onde todo estoupa”, da crise capitalista ao mencer de “Blade Runner”, nun bucle de slogans contra a roda dos acontecementos, fraccionada en tres frases repetidas con ansiedade: «É o tempo / salvaxe / o espazo corrupto / unha desafección permanente / a este estado de cousas / o punto onde todo estoupa».

Grecia remata nos doce minutos de “Abismo”, mantra electrónico de empuxe tecno, no que LFO parecen haber sido licuados en feísmo industrial. De novo, a repetición obsesiva é o bisturí que se crava no subconsciente. Por media da frase “aquí acontece a historia, contra a parede”. O único peche posíbel a esta sinfonía atroz de realismo distópico e horror poscapitalista.