Lúa Mosquetera “Aunque seas rara y seas pájaro”

Lúa Mosquetera “Aunque seas rara y seas pájaro”

Recentemente reeditado, a aventura poética de Lúa Mosquetera prosegue o seu camiño de palabras-cepo e historias cernadas de ornamentos superficiais. O seu é pura supervivencia vital, momentos arrincados do corazón dos días. Rutina do menos é máis, onde o ritmo musical das súas construcións parecen nacer dunha versión século XXI do spoken word flamíxero de Patti Smith. Porque nos poemas desta activista do lingua to the face o verbo sempre arde en chamas. As súas cinzas ensucian os bos modais e toda convención abonada ao rictus do “politicamente correcto”. Aquí non hai oco para preciosismos inocuos nin rimas indoloras. Non. “Aunque seas rara y seas pájaro” é un recital de palabras dentadas, que morden, sangran e, sobre todo, falan no noso idioma. O ceda o paso aos sentimentos servís foi tapiado a golpe de sinceridade a tumba aberta.

A travesía disposta discorre a través de situacións abocadas á reflexión do lector/a, que recoñeza os patróns de conduta retratados, balizados dun impulso vital a proba de bombas. Coma se o obxectivo final de Lúa fose lanzarnos unha granada de man coa que explotar e renacer en nos mesmxs. Teoría do ave Fénix, fabulosamente, retratada nesta edición de luxo que, literalmente, cóase pola escotilla do subconsciente. E que pon o lazo a unha proba máis á hora de ratificar a Lúa como unha das poetisas máis necesarias da nosa xeración, unha onde a poesía urbana feminista atopa novos ángulos de diálogo e, sobre todo, acción.