En plena era da fast-food musical, sagas conceptuais como a inaugurada por Leyland Kirby fai vinte anos baixo o alias “The Caretaker” desafían a pauta de consumo musical acelerado de hoxe en día.
Fixado nunha exploración ata os confíns da saúde mental, a serie de discos prendida polo desdobramento máis recoñecido de Leyland Kirby, en 1999, aduce a un estudo científico sobre a verbalización dos recordos na psique humana, de tal maneira que o oínte pasa a ser a cobaia dos seus experimentos.
Non pode ser doutra maneira con títulos como “Selected Memories From The Haunted Ballroom” (1999), primeiro chanzo da saga, que provoca unha doce morte neuronal. Unha cámara de gas en slow motion en modo alzheimer, prolongado ao longo de instantáneas que xeran a idea de volver sempre á orixe, co rasgueo do paso do tempo erosionado entre brumas de crackología en estado puro. Brétema sónica que evoca a cita escollida de Friedrich Nietzsche para describir a posoloxía dos devanditos medicamentos: “a vantaxe dun mal recordo é que un goza varias veces das mesmas cousas boas por primeira vez”.
A procura incesante dese primeiro momento se difumina entre os recunchos de cancións en continua fase de degradación. Fotos en sepia que van perdendo os seus tons primarios a través da evocación de profundas distancias temporais desde o seu nacemento.
Nostalxia e procura callan nun verxel de sensacións abonadas á perda da nenez, aínda que tamén abren unha porta cara á idea de pasados perdidos, en forma de recordos falsos, xerados pola ausencia dun patrón lóxico de selección mental entre o real e o soñado.
The Caretaker anhela as gretas da memoria. O seu propio alias, “The Caretaker”, tradúcese como “o conserxe”. Unha especie de broma velada cara á condición de Leyland Kirby neste proxecto, a cal se asemella á do responsable dun hotel habitado por espíritos perdidos do subconsciente.
Este labor é o corpus christi do resto de álbums que conforman unha cadea conceptual armada ao redor da evocación da BBC sci-fi, o retrofuturismo, e escenas onde as pantasmas de Ghost Box parecen perderse por un buraco de verme cara ás entrañas da serie Zafiro e Aceiro.
Na mesma portada de “Selected Memories From The Haunted Ballroom”, pódese visualizar a unha Big Band dos anos trinta. A instantánea dá a impresión de ser rescatada a través dunha sesión de espiritismo, quizá a forma máis lóxica de describir o que pezas como “Haunting Me”: materializar sons que evocan imaxes do noso anhelo por escapar cara a existencias paralelas do noso pasado.
A pauta asociada á degradación da memoria, e á reinvención da mesma, vaise recruando a cada novo elo prendido. Álbums como “A Starway To The Stars” (2001) e “ We’ll All Go Riding On A Rainbow” (2003) salientan o letargo na escoita.
En todo momento, as pezas que integran os discos están etiquetadas con títulos que describen o experimento fraguado para cada ocasión. Así mesmo, son os que confiren a esencia narrativa e conceptual das series. A primeira peza do segundo LP, “We cannot escape the past”, sintetiza o modus operandi da música disposta por The Caretaker: unha agulla que gravita sobre discos de pedra, extereorizando escenas do bar do Resplandor.
A proxección visual de escenas como esta última reflicte a necesidade de abstracción absoluta á que nos empuxan encantos ambient como “I Saw Your Face In A Dream”.
O tecido sónico cosido por The Caretaker provén de Big Bands espectrales e sons rescatados da mesma cortiza dos soños. Trátase dun universo onde os mundos gaseosos de Oval e Harold Budd cruzáronse nun mesmo eixo de rotación.
Os relevos do son reproducen a máxima de “ Theoretically Pure Anterograde Amnesia” (2006), o cuarto álbum e, xunto ao colosal “ Everywhere At The End Of Estafe” (2016), columna de Trajano de The Caretaker. Tal como reza na descrición do mesmo: “é o son auditivo da ‘amnesia anterógrada teoricamente pura’. Unha condición na que é imposible lembrar novos eventos”.
Nestas setenta e dúas diapositivas extraídas da cortiza cerebral, asistimos a un ritual onde Pole emerxe sen dub baixo unha solución ambient-industrial. Máis que o rozamento do metal, respiramos arenilla de po prateado. Xa non hai rastro de Big Bands. É coma se J. G. Ballard enguliuse ao Dennis Potter de The Singing Detective. A beleza antártica de “Memory Eight” invoca a imaxe dun Ben Frost perdido nun reprise temporal. Outras como “Memory Twelve” lévanos ao encontro co Klaus Schulze de “Cyborg” (1973), engaiolado nas súas sinfonías robóticas.
O mesmo efecto da esoita deste traballo induce á desorientación. O fin é o emborronamiento da orde das cancións, de poder lembralas. O quilométrico obxecto discográfico é o medio que materializa o concepto abrigado no título. Non en balde, tal como o propio Leyland Kirby recoñecía en The Quietus a John Douran, en setembro de 2016: “A miña idea final foi proporcionar demencia a todo o proxecto.”
Originalmente iba a hacer una grabación y llevarla al abismo durante un período de tres años. Entonces, la idea hubiera sido hacer una grabación y degradarla, procesarla para obtener una continuación desde el principio hasta el punto final. Pero luego pensé: ‘¿No sería mejor darle demencia a todo el proyecto?’. Eso me obliga a pensar: ‘Bueno, ¿qué recuerdo del proyecto yo mismo?’. Porque han pasado casi veinte años desde que comencé a hacer el primer disco. Y luego desarrollé esta idea de hacer seis lanzamientos, cada uno con un espacio de seis meses entre cada uno para dar una sensación de paso del tiempo”.
Dicha pauta creativa la retomaría en el icónico “An Empty Bliss Beyond This World” (2011): séptimo pilar de una epopeya músico-científica que hace tiempo ha sobrepasado la idea inicial de cerrarla en media docena de incursiones hasta los límites de la memoria. Quizá porque el propio Kirby se ha perdido en el loop de una enfermedad de la que él mismo se ha convertido en su receptor final.
Obseso crónico da espeleoloxía musical, autor dunha trintena de ensaios musicais e miles de artigos, en TiuMag, El Salto ou Rockdelux, entre outras publicacións.
Obseso crónico da espeleoloxía musical, autor dunha trintena de ensaios musicais e miles de artigos, en TiuMag, El Salto ou Rockdelux, entre outras publicacións.