Nathan Fake, entrevista e reseña de “Sanxenxo”.

“ Blizzards” destaca todo no que Fake é bo: a forma na que as súas bases tenden a bailar entre xéneros establecidos, melodías bucólicas e nostálxicas que lembran a un disco deformado de Boards Of Canada, esa constante tira e afrouxa da escuridade e a luz, unha mestura inventiva entre o techno progresivo, o UK garage e a música ambient cunha gran cantidade de experimentación e improvisación que só poden darse dentro dunha visión que non teme aos cambios.

A pesar de que “Sanxenxo” é en gran parte unha recuperación de traballos anteriores, non vira ao redor de ningún proxecto concreto. A variedade do carácter das cinco pistas fai que funcione como unha especie de anticipación dunha idea. Demostra un carácter reflexivo e sen arrepentimentos. É o estado mental que precede a ter ese momento de “eureka”.

“Sanxenxo” é unha acelerada combinación de loops ascendentes. As bases creadas por contundentes golpes de tambor e clicks robotizados acompañan ao son de sintetizadores que crecen consistentemente promovendo e sostendo o momento de catarse.

Este tema  ̶ próximo a como me imaxino as famosas visións relixiosas de Juana de Arco ̶  precede a unha das catro pistas realizadas antes de “Blizzards”. A primeira é “Kanyon”, unha preciosa pista que, aínda que baixa intensidade con respecto á anterior, está probablemente máis destinada para a pista de baile. É un tema post-dubstep, que sostén un ritmo feliz e consistente marcado polo nervioso e constante ecoar dos pratos e a mestúraa de sintetizadores que se amplían e deforman a medida que a pista continúa, ao máis puro estilo do autor.

“Vanavond” continúa nunha liña similar. Con todo, o animoso ritmo de base co que empeza mestúrase máis adiante con melodías sintetizadas que espertan emocións ata certo punto contraditorias que considero que definen o estilo de Nathan Flake, en gran medida: unha especie de euforia sostida e angustia nostálxica. Ao parecer estes dous sentimentos tan contrapostos parecen ter unha estreita relación ao longo de toda a nosa vida e especialmente nos momentos decisivos. De feito, no momento da nosa morte a serotonina no cerebro chega a triplicarse.

Tras “ Vanabond”, prodúcese un cambio estilístico e péchase o EP con dous temas ambient: “Memory Hole” e “1983”. “ Memory Hole” é unha prolongación de sintetizador que, aínda que dura dous minutos, sente como un suspiro. Nos xordos sons de fondo pódese apreciar torpemente, ou mesmo imaxinar, o que parecen pingas de choiva caendo.

“1983” trátase dunha pista ambient antiga que recibe unha reelaboración neste último ano. Como en “ Blizzards”, o autor decide usar unha pista dirixida á contención e a dispersión para dar fin a este belo delirio onírico.

1. Nunha entrevista para Electronic Beats en 2014 dixeches que “a mellor música é a que escoitas por primeira vez e pensas ‘isto está ben’”, pero despois de escoitar o álbum completo unas cantas veces máis pensas “non, isto é incrible””. Crees que a mellor música esixe un período de adaptación por parte do público? Algún tipo de esforzo intelectual?

Supoño que todo o mundo escoita a música de forma diferente, polo que é imposible comentar como a percibirá a xente… algunhas persoas involúcranse nas cousas ao instante e outras tardan en afacerse. É 100% subxectivo, creo.

2. Canto tempo tardas en terminar unha pista?

Depende! Creo que todos os músicos diranche isto… Ás veces podes sacar cousas nun día e outras estarás a traballar niso durante meses, así que aí está a túa resposta.

3. Canto crees que pode influír o contexto xeográfico na obra dun artista? A túa música sería a mesma se vivises en Los Ángeles, por exemplo?

Nunca vivín fóra do Reino Unido, pero creo que estaría a facer o mesmo basicamente dondequera que vivise. Cando vivía en Londres, non creo que a miña música soase máis “urbana” ou algo así, aínda que a xente que coñeces nun lugar determinado podería influírche, non o sei. É difícil de dicir realmente.

4- Crees que os artistas novos poden ter máis oportunidades se viven nunha gran cidade como Londres ou consideras que vivir nun lugar máis pequeno pode facerche máis produtivo?

Supoño que tal vez si hai máis posibilidades de facer conexións coa xente, pero tamén moitas desas cousas suceden en liña, pasoume a min e iso foi hai 20 anos. pero definitivamente hai vantaxes prácticas de vivir nunha cidade máis grande, viaxar é máis fácil, hai máis concertos alí, etc…

6. Utilizas algunha vez samples?

Si, utilizo moitas pequenas mostras de percusión aquí e alá e creei cousas con samples para divertirme, pero de cando en cando utilizo samples discernibles na miña música.

7. Non son unha persoa relixiosa, pero creo que todos os humanos están feitos para ser espirituais. Nese sentido, a música para min é o máis próximo que estou de experimentar unha relixión, e bailar nun club é probablemente o máis próximo que me sentín a ser parte dun ritual espiritual e social. Tes iso en mente cando estás a compoñer? Crees que os músicos e artistas teñen unha responsabilidade coa sociedade nese sentido?

Creo que a música sempre terá ese lugar na sociedade, quero dicir, supoño que esa é a razón pola que existe. Xs músicxs teñen unha responsabilidade e un lugar na sociedade para proporcionar iso. Si, creo que é unha parte de vital importancia da sociedade. A arte é de vital importancia para calquer cultura.

8. Unha vez que se converte no teu traballo, cambia a túa relación coa música?

Talvez si… talvez cando tes datas límite que cumprir ou horarios de xira, ​​pode ser estresante, pero vale a pena, non o cambiaría por nada.

9. Publicaches o teu primeiro EP cando só tiñas 20 anos – Outhouse ( Border Community, 2003) – Creo que é un privilexio que asinases sendo tan novo cun selo e tamén o éxito e as oportunidades que seguiron, especialmente despois do teu primeiro álbum, Drowning in a Sea of ​​ Love (Border Community, 2006). Con todo, cando tes 20 anos aínda estás a construír a túa propia identidade. Como che impactou a ti e á túa vida?

Creo que, como empecei tan novo, foi a única vida que coñecín. Estaba a estudar música na universidade nese momento, así que ter algún tipo de éxito musical nesa etapa foi como, “ben, a miña vida agora trátase totalmente de música”, así que se converteu na miña identidade nese momento. Como dis, definitivamente segues crecendo a esa idade, así que si, fixo que a música se converta na miña principal prioridade , supoño, ha ha. É unha vida bastante estraña cando te lanzas a esa idade.

10. Dixeches que os teus pais ao principio estaban “un pouco nerviosos” de que quixeses perseguir a música como carreira. Xa que non son artistas e probablemente senten que é moi difícil gañarse a vida con iso. Iso fíxoche sentir inseguro acerca das túas propias decisións? Que lle suxerirías a unha persoa que puidese estar nesa situación hoxe?

Si, sempre hai un grao de inseguridade sobre a maioría das cousas, supoño… Aínda que sempre tiven a confianza de que a música é o que quero facer. Supoño que lle suxeriría a alguén que só ten que seguir o que realmente quere facer. Se cre que quere facer iso polas razóns correctas, entón debería perseguir ese obxectivo.

11. Improvisas en shows en vivo?

Oh si. O meu show en vivo é maiormente improvisando (risas). Quero dicir, teño unha chea de loops preparados de antemán, pero o espectáculo en vivo baséase na improvisación.

12. Dixeches que as diferenzas culturais inflúen na forma en que a audiencia responde á túa música. Como exemplo, dixeches: “En Tokio, toda a primeira fila estaba chea de mozas que choraban. Nunca obtés ese tipo de resposta en Europa…”. Como che fai sentir isto? Podes dicirme as diferenzas entre o público en Inglaterra e España?

(Risas) Que vergoña. Inglaterra vs España. Vou dicir un cliché que é que as multitudes españolas son máis animadas, pero tamén as multitudes inglesas poden ser unha auténtica tolemia, pero dunha maneira distinta. Sinto que España ten un carácter máis apaixonado, mentres que Inglaterra podería ter unha actitude máis agresiva, ou algo así.