El Hijo publica “La rueda del cielo”, primeira referencia discográfica de Ruido de Fondo.

Este 11 de xuño, será unha data moi especial para o noso colectivo cultural. Nun día tan sinalado, El Hijo sumará Ruído de Fondo a Intromúsica como selo discográfico para empuxar cara a adiante as ambicións musicais que conforman un álbum tan especial como “La Rueda del Cielo”, mediante o que consolida, e amplía, as bondades sónicas do celebrado “Capital desierto” (2019).

Tras o golpe de temón transcendental na súa traxectoria que supón a súa inmersión electrónica no EP Fragmento I (2015), El Hijo segue indagando nesta senda experimental entre fronteiras estilísticas, pero con caparazón pop. Labor que foi prorrogada nos aclamados Dentro (2018) e Capital Desierto (2019) coa mesma dedicación obsesiva aplicada por renovadores da liturxia pop como Disco Inferno na súa serie de EPs publicados nos anos 90. Cancións elaboradas como dispositivos provistos de códigos xenéticos cruzados no seu interior, capaces de facer coexistir a Arca cos Los Chichos ou a Ben Frost con bases trap.

Como ben sinalou no seu momento Abel Hernández ( aka El Hijo), estamos ante a máxima expresión do post-mainstream, finalidade coa que volve xogar na roda do ceo, culmen do devandito concepto, estruturado para a ocasión mediante un brainstorming intertextual onde se superpoñen capas de, entre outros, a Odisea, o Novo Testamento e as bases da ciencioloxía e o cuarto camiño de Gurdjeff, Hannah Arendt, Jacques Derrida, textos da CCRU e Mark Fisher, A cicatriz interior de Philippe Garrel ou Gerry de Gus Van Sant…

Iso dá lugar a un palimpsesto que vira como un bulebule de partículas contaminadas ao redor dun personaxe e o seu fracaso na procura individualista da redención no autoexilio e o anhelo de espiritualidade prefabricada. A cambio, as visións distópicas do seu cíber caos emerxen en formas synthwave ultra orgánicas como “Burberry” ou mediante brotes celestiais pero apocalípticos de retrousos flamencos, orbitando ao redor do planeta Lole e Manuel, sobre chan arado coas matemáticas Meitei en “Tebas (La Rueda del Cielo)”. Nesta última canción e en “Circe”, pon a súa voz Lauren Casline, unha das tantas colaboracións convocadas co fin de multiplicar os diferentes eus do personaxe e os puntos de vista sobre a historia; por exemplo a través do mayestático feitizo arábigo no que se penetra Rodrigo Cuevas por medio de “Espejismo”, ou na aparición de Jorge Tórtel (que canta en ”Burberry” e toca guitarra acústica en “Circe”), sen esquecer a colaboración con sintetizadores de Juan Carlos Roldán (“Burberry”).

Preñado de códigos existenciais e cifrados de supervivencia, a liturxia zombi, xa pregoada no seu anterior LP, ten continuación en singles como “Accidentes planeados”, onde o código morse 2.0 lémbranos que “ás veces é máis difícil matar a un zombi que a alguén vivo”. Nesta mesma canción, somos partícipes dunha inquietante amplitude de espazo, só crebada por magmáticas electrocuciones ballardianas. Teoría do caos reorganizado nun caleidoscopio de formas buscándose, atopándose, como na dialéctica haiku aplicada no trap sci-fi de “Oasis”. Invencións como esta última definen unha actitude ante o proceso creativo, plasmado milimétricamente no what if? condensado no retrouso de “Sirenas”: “E soa Aphex Twin a 33”.

Xa sexa a través do seu policromático uso do autotune ou do infinito mostrario de solucións rítmicas quebradizas e recursos sonoros imposibles, Abel Hernández desafía a trampa do perfeccionismo, indo todo o lonxe que llo permite ese consumado oficio de produtor dixital do século XXI que lle fai destacar na planicie española.

Doutra banda, ademais do uso con cabeza borradora de numerosos pequenos samples (rasquen e gañen, se o desexan, trazas de Phil Collins, Niño de Elche, John Coltrane, Black Sabbath, Aphex Twin, Mina & Morricone ou Tipe Tizwe), o uso do autosampleo, xa presente nos anteriores lanzamentos desta segunda época, creceu ata converterse nun método compositivo. Un exemplo claro é a secuencia que inicia “Cuaresma”, canción que xorde de improvisar sobre un loop de “ Segismundo” (canción que inaugura este novo período para El Hijo en 2015) e da que á súa vez procede “Sirenas”. Ou “Espejismo”, que xorde dun loop do compás final dunha primeira idea (refugada) de “Circe”. E, por suposto, “Burberry”, que se expón coma se outro El Hijo (nun universo paralelo) escribise a canción “Cabalgar” en 2006 baixo a influencia doutras ideas e músicas.

Como explica o mesmo Abel: “a letra é un pouco un frankenstein de “Cabalgar” (con chiscadela a “Famous Blue Raincoat” de Cohen) e a miña idea era xogar cun tempo fóra de quicio, e tachar, pero ao mesmo tempo confirmar, o que fixen con El Hijo noutra vida, no momento en que o principal era a voz, o acústico e a experimentación coa lírica ro(ck)mántica. O bonito é que aqueles versos de “Cabalgar” poden desviarse do seu tempo e converterse nunha letra deste disco conceptual sobre o personaxe e o seu fracaso de renacemento espiritual tras retirarse todo o máis fondo do deserto. É coma se o pasado estivese esperando no futuro… Con iso hai tamén unha idea de que cos materiais de calquera disco poderíanse facer moitos outros e de que o tempo que un vive non é o tempo do resto, nin tería por que ser o dun tampouco.”

En consonancia con ese sistema de auto-reprodución paradoxal e metástase, “La rueda del cielo” transcribe o título dunha das traducións ao castelán da novela The Lathe of Heaven, da mestra da ciencia-ficción, Ursula K. Lle Guin, outra inventora de mundos que, como El Hijo, expuxo a procura de formas inauditas e inexplicables para modelar rostros imposibles, perdidos na súa propia beleza cósmica. A mesma que envolve cada gramo sónico de “Tohu Bohu” e “Cuaresma”, achados nados do atomizador de intuición que rexe o sístole-diástole destas cancións polimorfas, cuestionadoras das leis que marcan as pautas de acción consensuadas na relación entre emisor e oínte.

Por todo iso e os spoilers non emitidos, é a experiencia inmersiva que todxs estabamos a esperar: a que é capaz de cuestionar nosa propia natureza como receptores en tempos de fast- food cultural.