Con esta receita inconfundible, estes dous funambulistas do absurdo kitsch cómico pop retornan tras un lustro sen noticias súas.
Falar de Alarido (Antes, Alarido Mongólico) é facelo dun par de transgresores dos consensos de comportamento do pop actual. Marcarras e doces, grotescos e alucinados, perversos e amorosos, o seu é unha exaltación do espírito Muchachada Nui en modo electrónico urbano, onde hip hop, house ou bedroom pop contornean e dan ritmo a unhas cancións xestadas desde unha lírica que abduce todo rastro de normalidade. A mesma que nos transporta a un imaxinario delirante de sexo chusco, feromonas reptantes, gabber gastronómico e toda clase de retrousos cuspidos coa frescura dos primeiros Beastie Boys e a puntería de quen fai todo acto creativo desde o burbulleo da excitación sen filtros.
