Tal como comentabamos na primeira parte desta serie de artigos, se hai un proxecto musical que representa con maior claridade a idiosincrasia do pop hipnagóxico, ese é Moon Wiring Club: proxecto persoal de Ian Hodgson, co que arrincou discográficamente en 2007 por medio de An Audience of Art Deco Eyes; sen dúbida, a mostra máis talentosa e inspirada que teñen ofrecido as hostes hipnagóxicas ata o momento.
Tanto por concepto como polo fascinante conxunto de trucos máxicos contidos entre os seus surcos, este LP é o porto de entrada ideal para arrastrarnos cara aos universos construídos tanto por Moon Wiring Club como por todos os grupos pertencentes a Ghost Box, nave nodriza hipnagóxica que en pleno 2021 ofrecéronnos a deriva pop máis esplendorosa ata o momento, por medio de Cosmoroma, cuarto álbum do grupo lisboeta Beautify Junkyards.
Pero esa é outra historia que ben se merece un capítulo aparte, máis adiante.
Retomando a motivación central deste artigo, An Audience of Art Deco Eyes cumpre coas características integradas en discos que xeran unha órbita posterior de actos reflexos en traballos posteriores realizados por outros artistas asociados a un mesmo estilo musical. Ocorreu no seu momento con Computer World (1981) de Kraftwerk dentro do tecno pop ou con It Takes a Nation of Millions To Hold Us Back (1988) no que a producións funk hip hop refírese.
Con todo, hai que matizar, aínda que o eco do primeiro LP de Moon Wiring Club sexa extensible ao resto da súa obra e sombras paralelas con grupos como Boards of Canada, a día de hoxe, segue sendo un misterio ao que ninguén se atreveu a achegarse de pleno. Digamos, que aínda estamos a esperar a que a excelencia de discos “elixidos” como este exerza o seu inevitable eco en xeracións posteriores. Non é para menos para o que supón un dos cinco álbums da primeira década do século XXI que, por suma de ambición e orixinalidade, debería ser sempre tido en conta. Os outros catros ben poderían ser traballos como “Orixinal Pirate Material” (2002) de The Streets; “Stankonia” (2000) de Outkast; “Theorettically Pure Anterograde Amnesia” (2006), de The Caretaker; e “Discovery” (2001), de Daft Punk. Pero eso xa é unha cuestión máis debatible.
O único que está claro que, en canto a terreo virxe pisado e necesidade por abrir formas renovadas de interlocución, onírica, co oínte, “An Audience of Art Deco Eyes” abre máis vías de reflexión que calquera destoutros catro clásicos incontestables, flor e nata do que foi o arranque do novo milenio. Tamén é unha constatación total e absoluta de que, a día de hoxe, non hai carreira máis infravalorada e oculta que a de Moon Wiring Club. Basta con dicir que foi o grupo sobre o que máis escribiu Simon Reynolds desde que en decembro de 2007 publicou o seu primeiro LP.
Desde o mesmo nacemento da obra magna de Moon Wiring Club, non pasou un só ano sen que Ian Hodgson non ofrecese novos trucos de maxia; na súa maioría, realizados coa obsesión por atopar os límites entre terror e horror no sampleado vocal e toda clase de fantasmagoría electrónica coa que alumar sons enmeigados desde aliaxes haunthology onde hip- hop, dubstep e ambient xorden de sesións de espiritismo celebradas desde a cidade imaxinaria de Clinksell: un matriarcado eduardiano repleto de seres fantásticos, criaturas nocturnas e mulleres como “Mademoiselle Marionette”, maga coa que titula un destes vinte e dous feitizos, a través dos que Hodgson exerce de médium entre unha versión psicofónica de Board Of Canada e a discográfica Ghost Box.
Desde a súa posición, profunda nos poderes místicos de sensacións electrónicas recollidos dos experimentos de mediados do século pasado na BBC, da cal tamén se nutre do seu arquivo televisivo para configurar misterios de abstracción pastoral como “Wool Book” ou descricións sónicas de títulos como “Autumn Fair Thursday at Four”. Ambos os cortes lideran un carrusel escénico de pesadelos capturados desde a inocencia infantil. Folk horror en estado nebuloso que ben podería servir como banda sonora para cómics como “O corazón do imperio”, de Bryan Talbot, outro espírito norteño que comulga cos conceptos retrofuturistas british forxados neste tesouro oculto de escoita necesaria para todo ser que queira perderse polos recunchos orixinados polos seus soños máis inmersivos.
Artwork: Moon Wiring Club / Ian Hodgson
Obseso crónico da espeleoloxía musical, autor dunha trintena de ensaios musicais e miles de artigos, en TiuMag, El Salto ou Rockdelux, entre outras publicacións.
Obseso crónico da espeleoloxía musical, autor dunha trintena de ensaios musicais e miles de artigos, en TiuMag, El Salto ou Rockdelux, entre outras publicacións.