Tal como comentabamos na primeira parte desta serie de artigos, se hai un proxecto musical que representa con maior claridade a idiosincrasia do pop hipnagóxico, ese é Moon Wiring Club: proxecto persoal de Ian Hodgson, co que arrincou discográficamente en 2007 por medio de An Audience of Art Deco Eyes; sen dúbida, a mostra máis talentosa e inspirada que teñen ofrecido as hostes hipnagóxicas ata o momento.
Tanto por concepto como polo fascinante conxunto de trucos máxicos contidos entre os seus surcos, este LP é o porto de entrada ideal para arrastrarnos cara aos universos construídos tanto por Moon Wiring Club como por todos os grupos pertencentes a Ghost Box, nave nodriza hipnagóxica que en pleno 2021 ofrecéronnos a deriva pop máis esplendorosa ata o momento, por medio de Cosmoroma, cuarto álbum do grupo lisboeta Beautify Junkyards.
Pero esa é outra historia que ben se merece un capítulo aparte, máis adiante.

Retomando a motivación central deste artigo, An Audience of Art Deco Eyes cumpre coas características integradas en discos que xeran unha órbita posterior de actos reflexos en traballos posteriores realizados por outros artistas asociados a un mesmo estilo musical. Ocorreu no seu momento con Computer World (1981) de Kraftwerk dentro do tecno pop ou con It Takes a Nation of Millions To Hold Us Back (1988) no que a producións funk hip hop refírese.
Con todo, hai que matizar, aínda que o eco do primeiro LP de Moon Wiring Club sexa extensible ao resto da súa obra e sombras paralelas con grupos como Boards of Canada, a día de hoxe, segue sendo un misterio ao que ninguén se atreveu a achegarse de pleno. Digamos, que aínda estamos a esperar a que a excelencia de discos “elixidos” como este exerza o seu inevitable eco en xeracións posteriores. Non é para menos para o que supón un dos cinco álbums da primeira década do século XXI que, por suma de ambición e orixinalidade, debería ser sempre tido en conta. Os outros catros ben poderían ser traballos como “Orixinal Pirate Material” (2002) de The Streets; “Stankonia” (2000) de Outkast; “Theorettically Pure Anterograde Amnesia” (2006), de The Caretaker; e “Discovery” (2001), de Daft Punk. Pero eso xa é unha cuestión máis debatible.
