“Melancolía” (Fulgencio Pimentel)
O autor underground australiano Simon Hanselmann é o cerebro tras a serie de cómics máis inspirada e politicamente incorrecta destes últimos anos. Publica a editorial Fulgencio Pimentel.
Se hai un feito claro no que levamos de século dentro do mundo do cómic é que as andanzas da bruxa Megg, o seu gato-noivo Mogg, Owl e o resto da súa troupe de seres marxinais converteuse na anti-sitcom por antonomasia. Non en balde, a súa é unha sorte de coreografía sobre a inadaptación social, en forma de resposta grotesca ante as rutinas programadas que moven a nosa sociedade, cada día máis orwelliana. Para celebralo, e por pura necesidade, a editorial rioxana Fulgencio Pimentel prosegue coa reivindicación desta creación, obra do autor Simon Hanselmann; nesta ocasión, por medio da reedición de “Melancolía”, unha obra de arte, onde envorca un fedor de talento expresado na súa tendencia máis detallista, pero sen cortes que difuminen ou estorben o impacto visual á hora de seguir o percorrido de tan delirantes e, si, fermosas viñetas. As mesmas desde as que Simon fainos sentir como voyeurs dunha fantasía na que os desexos máis corruptos emerxen e retrátannos desde o reflexo dun espello circense.
Como non podía ser doutra forma, a tendencia xa coñecida doutros volumes, como a memorables “Bahía de San Buho” (Fulgencio Pimentel, 2015) ou “Hechizo total” (Fulgencio Pimentel, 2015), está repleto de abruptos golpes de sinceridade que ridiculizan os consensos de comportamento aceptados dentro dunha sociedade da que o autor australiano se mofa desde o extremo escondido do noso subconsciente, como cando empatizábamos coas doses salvaxes de vergoña allea destiladas en todo momento na telecomedia Seinfeld (1989-1998), aínda que esta vez desde un baleiro vital insuflado por unha rolda sen filtros de costumismo drogadicto e escatológico, subliñada na desorbitada colección de ollos rosa alucinóxenos, dilatados nas mirada de Megg, Mogg e Wolf, tras as que se concatena un carrusel de escenas, dentro dunha sucesión antolóxica de situacións onde o humor corrosivo é a vacina contra o cancro da normalidade e o deprimente borrollismo social que nos arrasa. Viñeta a viñeta, bocadillo a bocadillo.
Sen respiro nen baixóns, Simon fainos vomitar da risa en sketches como “Gorros de feltro” ou facernos sentir horror ante a demoledora descrición visual do que implica un silencio tenso e cortante, como en “Silencio”. E é que “Melancolía” é un artefacto de difícil catalogación, a través do que podemos empatizar coas vidas desastradas duns protagonistas que, no fondo, son a viva representación das sensacións expresadas polo título empregado para esta colección de situacións malrollistas, envorcadas desde as entrañas dun cómic invocado polas musas bufoas da arte, que xera o efecto contrario ás ganas por desagradar coas que Hanselmann enfoca as súas creacións. Terriblemente sincero e asquerosamente divertido.
Obseso crónico da espeleoloxía musical, autor dunha trintena de ensaios musicais e miles de artigos, en TiuMag, El Salto ou Rockdelux, entre outras publicacións.
Obseso crónico da espeleoloxía musical, autor dunha trintena de ensaios musicais e miles de artigos, en TiuMag, El Salto ou Rockdelux, entre outras publicacións.