Anecdotario Salvaje de B.R. (Benjamin Roisnev). Eu son Xesucristo
París, mil novecentos setenta e poucos, eramos catro no departamento de Marketing da compañía de auga mineral Evian. A miña promoción fora rápida e limpa, dirixía o departamento con total liberdade creativa e coa confianza dos xefazos.
O presidente da compañía, Jean-Luc, entrou de golpe no meu despacho sen apenas virar o pomo da porta:
– Tu as neuf semaines pour préparer la campagne, B.R., nous avons le meilleur budget jamais vu, profites-en – sinaloume co dedo-. Cherche quelqu’un, choisis le meilleur, paie-le bien.
Estaba afeito a este tipo de mensaxes de presión, pero era a primeira vez que tiña que levantarme a recoller o marco da porta do chan. Necesitaba cadrar as variables da ecuación, a primeira era que comprar auga debía ser unha experiencia extraordinaria para algo tan cotián, a segunda que a nosa publicidade requiría un personaxe popular.
A primeira persoa que veu á miña mente foi Alain Delon. A segunda Chaplin. A cantidade de francos do meu orzamento era tan motivante como para crear ansiedade. Á terceira dei co perfecto prescritor: Don Luís Buñuel.
Nunha semana tiña ao equipo de aquí para alá, pero gardei para min o prato forte. Empezaba a conta atrás. A súa secretaria concertoume unha reunión ás 13 h.
A súa oficina estaba a poucas mazás da miña, así que andei uns vinte minutos entre centos de persoas que non ían coñecer na súa vida a Buñuel. Era outra situación cotiá para min. Ao chegar alisei o meu traxe coa palma da man, comprobei a hora no meu Girard Perregaux e… Buñuel saíu do ascensor sen sequera chegar a abrir totalmente as portas xemelgas, facendo tremer o marco de aceiro forxado… O meu reloxo ía ben.
Creo que lle dixen algo, un espere ou un desculpe, pero só quedaba diante de min o porteiro, medio virado, mirándome por encima das súas lentes vermellas.
A tarde foi para outros mesteres: Contratos con televisión, equipo gráfico…
As nosas secretarias volveron falar, ás 15 h na miña oficina, agora tiña eu que facerme respectar. Tampouco apareceu. Xamais pensei que o tópico dos españois fóra tan certo; informais, impuntuais e, ademais, soberbios.
A este nivel as horas son segundos e cada franco da conta de publicidade unha pedra da miña lapidación. Unha rodaxe podía durar tres semanas e previamente había que escribir o guión, facer o casting, atopar a localización e cincuenta cousas máis que non quería nin lembrar.
Levaba unha semana e aínda non falara con Luís Buñuel. Encarguei ao meu equipo que fose buscando a Monsieur Delon.
Pero non quería dalo todo por perdido e volvín á oficina de Buñuel sen cita previa. Preparara un cheque ao seu nome, levábao no peto da miña americana, xunto cun par de cigarros habanos e estaba disposto a entrar aínda que tirase abaixo o marco da súa porta. Levaba preto do corazón unha cantidade de ceros como para fumarme aqueles puros na mesma illa de Cuba, e non volver en dez anos.
Entrei sen chamar, pasei por diante da súa secretaria e abrín a porta do que debía de ser o seu despacho. Aí estaba el, Don Luís Buñuel, lendo uns papeis laranxas cun longo cigarro na man e unha ascua durmindo no cinceiro.
