Anecdotario Salvaxe de B.R.(Benjamin Roisnev)

O final dunha era.

Primeiro de Xuño de 1973, desesperábame mirando as paredes da miña habitación. O Hospital Stoke Mandeville era desoladoramente aburrido.

Ninguén viña verme, só os minutos que, un tras outro, sentaban na miña cama unhas horas. Os dous primeiros días estiven deitado sen poder moverme, apenas podendo ler, unhas veces pola dor e outras pola morfina.

A terceira madrugada escoitei murmurio no corredor, pasos e rodas oxidadas achegándose cara á miña habitación.
A porta abriuse de par en par empurrada por unha cama con dous pés exageradamente escayolados como un mascarón de proa.

– A new colleague, B. R. – A enfermeira rubia asomaba por detrás do novo invitado.– He is Robert, say him hello!

Un hombre de mi edad, aturdido y pálido. Su mano derecha abrigaba una frente despejada de pelo largo y sucio, la izquierda estaba cerrada con fuerza, erguida unos centímetros sobre la sábana azul que le tapaba el abdomen. Un enorme bulto: eso eran sus piernas. Junto a la cama caminaba una joven rubia con cara de dolor.

Sólo ella levantó la comisura de sus labios en señal de saludo. Robert estaba al límite de la inconsciencia y apestaba a cerveza negra. No conseguí respetar su intimidad y tras dos horas de cómodo silencio pregunté a Alfie, así se llamaba ella.

Una fiesta, alcohol, drogas y una ventana en un tercer piso: Las dos piernas rotas y la última vértebra destrozada. Estaban esperando diagnóstico pero no confiaban en que pudiera volver a andar.

Foi moi duro reconstruír o accidente na miña imaxinación, pero de tal forma tamén conseguín esquecer o que me levaba a min alí.

Robert permaneceu atado á cama durante doce semanas, once máis das que eu estiven con el. Empezaramos a falar o día seguinte á súa chegada e as nosas pequenas conversacións acerca de Mallorca, onde ambos viviramos, nos cicatrizaban outras feridas.

Tiñamos poucas palabras pero regalabámonolas sen gratuidade. Por fin viña xente á habitación, mesmo creo que algúns viñan tanto a ver a Robert como a degustar os Kir que lles preparaba con viño branco francés, conseguido ilegalmente a través dunha cociñeira do hospital. Nick Mason, Gilly Smith, Kevin Ayers, moitos nomes máis que non recordo e un amigo común: Henry Cow.

Moitas veces a habitación 213 pareceu un pub de Bristol, mesmo fumabamos sen preocuparnos das enfermeiras.
Pasaron os meses e eu só ía á 213 de visita. Algo me unía a este personaxe que achegaba a súa cadeira de rodas á fiestra e vía caer a choiva mentres cantaba como un paxaro ferido.

Cando chegaba e víalle de costas goteaban na miña mente os cambios que ía ter que aceptar aos poucos, cando saíse de alí. Era batería dun grupo, e xa nunca ía poder tocar igual, adoitaba ser o centro de atención nas festas e agora ninguén alcanzaría a verlle pola súa estatura.

A súa voz resentiuse tanto polo sufrimento que, segundo dixo, agora tiñalle que pedir a Alfie que lle escribise os textos para que casasen mellor co seu novo ton.

Robert Wyatt converteuse tras o seu accidente nun, aínda máis, recoñecido músico experimental, independente e impermeable.