Queidem

Instalado en Madrid desde fai cinco anos, o músico valenciano Raúl Martí revélase como un dos valores aos que seguir con lupa nos próximos tempos. Dotado coas habilidades necesarias para provocar unha focha emocional na conxestionada autoestrada do circo pop, no seu momento, indicios como ‘ Submerged‘ plasmaron a vertixe vocal a través da cal Queidem creba a horizontalidade habitual dos leitos interpretativos. Un labirinto de inflexións nadas desde o estómago, xamais surxidas do xiro fatuo ou da demostración en cartón pedra. Cada diferente fase do crecemento de Queidem móstranos un rostro cambiante, tan devoto da expresión minimal dubstep de James Blake como de xogar coa cadea imaxinaria que une o pianístico en slow motion de Erik Satie coa intensidade ferida de Thom Yorke. Tan rico imaxinario é captado en singles de arrebato emocional como ‘Perdiendo amores’ e ‘Hay fantasmas’, pegadas marmóreas no seu camiño ascendente cara ao que será o seu primeiro LP oficial, traballo á vista desde o que se lle intúe a súa capacidade natural para vampirizar referentes e adoptalos como engurras dun rostro estilístico caleidoscópico.

Mentres chega o ansiado momento da súa posta de longo, o proceso de xerminación inicial responde á vontade dun músico de conservatorio abalanzado cara a un fin, consciente ou non, que brota da liberdade que proporciona soltar amarras cara ao autodescubrimento. Ou, mellor dito, a procura constante das diferentes personalidades que aniñan no seu interior.