Namoreime da Dama.
Anecdotario Salvaxe de B.R. (Benjamin Roisnev)
Sendo moi novo, en 1930, instaleime en Viena. Alí coñecín a Elías Canetti, o errante e vital búlgaro que me ensinou alemán para que puidese ler o seu recente relato: Auto de fe.
O seu protagonista, Fischerle, converteuse no meu indolente profesor. Era un personaxe íntegro, vehemente e ambicioso, a súa vida era o xadrez e o seu obxectivo ser o campión mundial.
Tras varias lecturas e moitos viños quentes, Elías e eu pasabamos ao sefardí, para relaxar a aprendizaxe:
– Esta é nostra presyoza lingua, B. R, saúde i forsa – dicíame mentres abanicaba coa man o fume da miña pipa.
Pasamos moitos anos xuntos e levámonos a Fischerle (chámenme Fischer, dicía nun capítulo) e todos os papeis a Londres antes da gran guerra, Elías era xudeu e Viena un lugar pouco seguro.
En trinta anos o verbo de Elías madurara e caía como unha froita lonxe da árbore das súas influencias. Quizais eu tamén aprendera a ler mellor coa idade, con todo; Fischerle envellecía ben e mantíñase como un amigo máis. O amigo alemán.
Foi por entón que case mato a Elías dun sobresalto. Convidárao a comer preto de Hyde Park, eu botaba unha ollada a un xornal na sobremesa. Levanteime de golpe, abrín o enorme xornal e case lle rompo as lentes de tanto que llo acheguei: BOBBY FISCHER, 14 ANOS, CAMPIÓN DE XADREZ DE ESTADOS UNIDOS.
Pelexámonos como gatos por agarrar o xornal e dispoñelo para ler o artigo. O noso Fischer converteuse en realidade nacendo oito anos despois da súa creación!
Collín un voo a San Francisco, Elías tiña un ciclo de conferencias e non puido viaxar. Aos tres días xa tiña localizado ao novo e real Fischer.
Era unha partida simultánea, corenta opoñentes sentados e Bobby Fischer de mesa en mesa. Era espigado, concentrado na súa expresión, e unha mirada que non convidaba a conversar. Achegueime a unha das primeiras mesas, eran dous xogadores que case lle dobraban a idade. Collín posición e esperei cada quenda para velo de preto, certamente parecíase ao Fischer que me ensinou alemán.
Os xogadores da miña mesa perderon a dama, Fischer capturouna co alfil e, rapidamente, pasou á mesa contigua. Para a miña sorpresa os mozos volveron poñer a peza en xogo coma se nada pasase e riron entre eles. Na seguinte quenda, Fischer analizou e moveu un peón. Unha vez pasou a outra mesa, os amigos vangloriábanse de enganar ao xenio. Sentín ofendido, molesto, pero non puiden reaccionar. Apenas respiraba como para pronunciar unha soa palabra.
Sete quendas máis tarde, Fischer volvía á mesa na que me atopaba. Só quedaban, das corenta, seis mesas. A xente se arrexuntaba sobre as dúas cabezas dos farsantes, aínda que poucos sabiamos que pasara. Parou, pensou catro segundos, capturou de novo a dama, meteulla no peto e pasou de longo.
Bobby Fischer foi o campión mundial máis novo da historia, era 1972. Lémbraselle como o mellor xadrecista de todos os tempos.
Gonzalo Fuster é o rostro tras El Ser Humano e Almacenero Marx. Tamén é colaborador de Ruido de Fondo MAG.
Gonzalo Fuster é o rostro tras El Ser Humano e Almacenero Marx. Tamén é colaborador de Ruido de Fondo MAG.