808 State e o Segundo Verán do Amor

808 STATE E O SEGUNDO VERÁN DO AMOR

“Se alguén me di á cara que o tecno é como o punk,
pártolle a cara”.
Martin Price

Foi a principios dos anos 80 cando a adaptación mancuniana do house fíxose real. Así como os Pistols motivaran o xurdimento dun movemento punk en Mánchester, The Haçienda propiciou o xurdimento dun grupo tan fascinante como 808 State.

A antítese sistemática da liturxia rock, Graham Massey, Gerald Simpson e Martin Price foron os tres artífices desta alianza, que traduciu a esencia house de Chicago dentro dun enfoque máis diverso e contrastado. Para empezar, o feito de chamarse 808 State en relación á TR-808 de Roland é un perfecto punto de partida para entender a idiosincrasia do seu labor. Esta caixa de ritmos non só fora a favorita durante os 80 na deriva electro da música dance, senón que tamén se converteu na principal fonte de baixos para o new pop, o R&B, pero sobre todo o hip- hop.

Precisamente, antes de decidirse pola nova febre house, Massey, Gerald e Price tiveron unha encarnación anterior, Hit Squad Manchester, demarcada pola súa orientación hip- hop. Antes desta bifurcación, Martin Price xa era o dono da tenda de discos Eastern Bloc e tamén estaba enrolado en Creed, un selo de música independente a través do que propulsará 808 State. Pola parte de Massey, dedicábase máis a tarefas de enxeñeiro de son. A súa percepción do concepto das bandas rock era moi post-punk. Estaba farto de tanta falta de imaxinación. O que o entendía como un son de dinosauros. Escoitando a receita funk-noir experimental de Bitting Tongues pódese comprender o seu razoamento.

Bitting Tongues chegaron a pertencer a Factory Records. Pero Massey buscaba as súas propias delimitacións. A súa motivación era profundar nas entrañas do funk, deformarlas e reencarnarlas nun cubículo endogámico tipicamente mancuniano. Pero quedou a medias nas súas intencións. Houbo que esperar ata 1987 para que se deixase infectar polo virus house e, como moitos outros soldados post-punk, atopar o filtro cara á súa negación do rock como gran forma institucionalizada.

808 State amasaron os ingredientes dun tecno autóctono, mancuniano, forxado nas as acid jams que nutren Newbuild (Creed, 1988), un dos incunables da música electrónica, e a primeira das tres obras mestras consecutivas coas que 808 State gañáronse o título a banda máis interesante do Mánchester renacido en plena canibalización house. Mediante Newbuild, 808 State alcanzaron o punto de ignición acid-house xusto no seu despegamento.

Con todo, limitalo a este termo sería como dicir que New Order era unha banda tecno-pop… Ridículo. En realidade, Newbuild foi a constatación da necesidade de Graham Massey e Martin Price por alcanzar o ideal de novo funk, que xa exploraran en anteriores experiencias. Para iso, simplificárono no seu esqueleto mediante unha serie de liñas de baixo hiper-orgánicas, despregándose como tentáculos golpeando nas cartilaxes do ritmo. Basta con dicir que esta obra foi dunha influencia crave en Autechre e, sobre todo, Aphex Twin, dous dos grandes tótems da música electrónica destas tres últimas décadas. Pero a gran revolución xestada por Newbuild foi a de atraer ás antigas comunidades punk e rock cara ao epicentro da pista de baile. A gran transformación materializouse, e 808 State foron os seus portadores principais. Mentres estaban a marcar as pautas sobre as que edificar toda unha renovada relixión rave, Massey e os seus tamén tiveron tempo de simbolizar o gran cambio cos seus remixes de ‘Blue Monday’ para a reedición do maxi-single en 1988. 808 State estaban viabilizando as súas pretensións, e para iso servíronse do mítico selo ZTT, pero co poder de distribución da Warner. O seu plan era infiltrarse na industria aproveitándose de dous factores fundamentais: a liberdade que lles proporcionaba ZTT e o poder de expansión dunha multinacional. Con todo, para os seus seguintes pasos contaron coa baixa de Gerald Simpson, que necesitaba un espazo propio para dar relevo a un caudal de ideas que dentro do seo de 808 State quedaban totalmente solapadas pola toma de decisión autoritaria de Price e Massey.

VOODOO RAY. NAS ENTRAÑAS DO BEAT

“Cantos máis, mellor. Todos, benvidos”.

A partida de Gerald Simpson non puido ser máis oportuna. Gerald levaba anos almacenando no disco duro do seu cerebro a información sonora que lle proporcionaba The Haçienda.

Gerald Simpson: “Había unha gran cantidade de enerxía alí. Para min, foi unha especie de lugar de ideas. Había un crisol de xente. Todos, desde estudantes ao tipo de xente que facía breakdance. Adoitaba estar sorprendido polo tamaño do lugar e o que estaba a pasar alí, porque, anteriormente, eu só estivera en clubs pequenos. Sinxelamente, converteuse nun punto focal na vida de clubs de Mánchester. Adoitaba tomar vantaxe de ir alí e logo saír de alí para ir ao estudo”.

Gerald vivía no Moss Side de Mánchester. Era de orixe xamaicano. Desde moi pequeno levaba absorbendo a música que soaba na súa casa, comandada por unha colección de ska e ‘blue beat records’. Pero ademais, tamén ía á igrexa pentecostal todos os domingos.

Gerald Simpson: “Adoitaban falar un pouco da Biblia, para logo meterse nunha jam. Iso era realmente xenial, moi agradable cando es un neno. Porque era ruidoso [risas]. En voz alta e cunha chea de enerxía”.

Gerald Simpson: “Crecín nun lugar moi diverso, pero era moi seguro. Foi no medio dun gueto, pero podíase deixar a porta aberta. Alguén podía facer unha festa, e podías escoitala e participar nela. Alí habería un sistema de son soando e podíasche quedar para pasar o intre”.

“Os sistemas de son eran bastante potentes e todos eran caseiros. A xente adoitaba construír os seus propios amplificadores e altofalantes. Foi interesante. Eu quería formar parte de iso”.

A independencia musical de Gerald permitiulle expandir a súa intuición para establecer vínculos entre sintetizadores de diferentes rangos. Así foi como, no verán de 1988, programou varias partes nos estudos Moonraker de Mánchester do que se acabaría coñecendo como ‘Voodoo Ray’. A cirurxía aplicada baseouse en facer o transvasamento do son do MIDI SMPTE a un sincronizador DIN conectado ao seu equipo de sintetizador. A última fase do proceso baseábase na Fostex 16–track tape machine do estudo. Todo isto permitíalle estender as secuencias sonoras sen os problemas de controlar os tempos.

Gerald Simpson: “Pensaba en xente atrapada nun beat. Imaxinábame unha especia de cerimonia vudú. Pero en lugar de ser algo moi agresivo, acabou sendo algo moi misterioso, algo que che arrastraba”.

‘ Voodoo Ray’ tivo o seu espello directo nos remixes que se facían desde Chicago. E máis en concreto de Frankie Knuckles e a súa habilidade para estirar as tracks sen necesidade de breaks de piano ou percusión. O efecto era un estilo máis neoyorkino. A cadencia, máis fluída.

Gerald Simpson: “Eu estaba a tratar de facer algo que alguén me dixo máis adiante que se chamaba heterodino: cando usas dous tons para crear un ton imaxinario. O mesmo son, pero no que as dúas oscilacións están a crear unha terceira oscilación. É como unha ilusión sonora, case como un son metálico que chega cara a el desde outros lugares. É como unha especie de entrada e saída de si mesmo”.

Marcos Gendre

Obseso crónico da espeleoloxía musical, autor dunha trintena de ensaios musicais e miles de artigos, en TiuMag, El Salto ou Rockdelux, entre outras publicacións.